Joop Huizing van de Veiligheidsregio Gooi en Vechtstreek heeft na 50 jaar afscheid genomen van de brandweer. Hij vervulde een sleutelrol op het gebied van opleidingen en vrijwilligers. Menig (oud) Weesper brandweerman heeft onder zijn toeziend oog een penning of lintje gekregen. Vrijdag was hij zelf aan de beurt. De laatste functie die Huizing bekleedde was die van Hoofd Vrijwilligers van de brandweerregio Gooi & Vechtstreek. Tevens was hij Manager Technische Dienst en operationeel verantwoordelijk bij incidenten. Zijn takenpakket is echter veel groter. Voor al het werk dat hij deed, ontving hij tot zijn verrassing het Kruis van Verdienste in goud.Tijdens zijn technische opleiding bij Philips in Hilversum, maakte Huizing voor het eerst kennis met de brandweer. “Het was een groot bedrijf. Er werd verteld dat daar op school een brandweer kwam. Ik was 15 jaar en wilde meteen helpen en beschikbaar zijn.”“Mijn ouders hebben altijd in de hulpverlening gezeten en deden maatschappelijk werk. Het dienstbaar zijn had ik van huis uit meegekregen, maar mijn ouders vonden het toch niet echt leuk. Ze hadden liever dat ik ging leren. Maar het kwam goed. Ik bracht het tot de officiersopleiding; dat is een Hbo-opleiding. Ik heb alles gedaan; het past gewoon bij mijn persoonlijkheid.”Geen uitgestippelde carrière“Ik besefte niet dat ik al 50 jaar werkzaam was bij de brandweer. Wanneer je plezier hebt in je werk, dan vliegen de jaren voorbij. Mijn carrière is nooit zo voorspeld geweest. Ik heb altijd op het juiste moment de goede keuze kunnen maken en heb altijd degelijk advies gekregen.” “Mijn carrière liep van beginnend brandweerman naar brandweer manager van diverse afdelingen tot onderdeel van de korpsleiding. Het werk was mijn passie. Mijn gezin was erop ingesteld. Je bent zeven dagen per week inzetbaar. Als de pager ging, vertrok je direct. Ook als er hulp nodig was, dan ging je gewoon. Dat wordt je levensmotto.”Het is fijn als je iemand uit de ellende kunt helpen; je redt mensen uit voertuigen, brand of water.’“Het is fijn als je iemand uit de ellende kunt helpen; je redt mensen uit voertuigen, brand of water. Maatschappelijke ontwikkelingen hebben ook effect op de gezondheid en veiligheid. Daarom vormen ze ook een onderdeel van je werk. Mijn carrière kent een soort kanteling. Ooit zat ik bij de brandweeruitrukdienst Utrecht. Tijdens een open dag viel een collega van negen meter hoogte voor mijn voeten op de grond. Toen besloot ik dat ik wilde gaan helpen door mensen op te leiden. Bijna 40 jaar was ik werkzaam in de opleidingswereld, zowel nationaal als internationaal, met als motto dat er geen ongelukken meer mochten gebeuren met hulpverleners.”“Er bestond op dit gebied nog niet veel les- en leerstof. Iedereen deed het op zijn of haar beste manier. Ook in Gooi en Vechtstreek was er niet zo veel lesmateriaal. Ik was de motor achter het uitbreiden hiervan.”Ieder een onderdeel“We begonnen met knip- en plakwerk en met behulp van stencilmachines boekjes te maken. Samen met collega’s uit het hele land verzorgden we ieder een onderdeel van de lesstof. Een en ander werd verder ontwikkeld en zo ontstaat begrip en ziet men de noodzaak en daarna komt de professionalisering.” “Later werden daar onderwijsdeskundigen aan toegevoegd. Het is een heel lang traject geweest. Ons vak is, net als de maatschappelijke ontwikkelingen, enorm veranderd. We kregen te maken met gevaarlijke stoffen, batterijen en allerlei chemische producten. We moesten ons telkens voorbereiden. Het was hard werken om bij te blijven en voor te komen.”‘Vrijwilligers vormden voor mij de inspiratiebron om te zorgen voor een zo goed en veilig mogelijke uitvoering van hun taken’Zijn grootste passie was het werken met vrijwilligers. Ook zij gaan dag en nacht door en dat is lovenswaardig. “Vrijwilligers staan altijd klaar. Zij vormden voor mij de inspiratiebron om te zorgen voor een zo goed en veilig mogelijke uitvoering van hun taken. De vrijwilligers zijn goed geoefend. Het zijn gouden mensen. In een minuut moeten ze na een oproep op de kazerne zijn en binnen zes minuten bij het ongeval. Vooral ’s nachts is dat niet eenvoudig. Alles moet ook veilig gebeuren. Ze moeten blijven leren en oefenen, alles herhalen en goed materieel hebben. De evaluatie na afloop is ook erg belangrijk. Het is een gave om goede begeleiding te geven en ik vond het zo mooi. Die 50 jaren waren zo om.”Veel gebeurtenissen maakten indruk op Joop Huizing. Wat hem onder andere altijd bij zal blijven, zijn incidenten waarbij een collega of kinderen waren betrokken. Een collega had bij een brand heel veel pech; hij kreeg een grote container op zijn voet, die hij ook verloor. Hoe ga je dan zo iemand helpen om toch maatschappelijk weer mee te draaien? Ondanks zijn kunstbeen, is hij – na jaren revalidatie – weer mee gaan draaien bij incidentbestrijding.“Het gaf voldoening als je na een dag of nacht hard werken, weer naar huis reed en je had zoveel mogelijk geprobeerd mensen en spullen veilig te stellen. Ik zei altijd: wij hebben die brand niet veroorzaakt, maar helpen alleen.”Vele takenJoop Huizing deed nog veel meer. Ook in Zweden, Engeland, Suriname, Bonaire en Curaçao zette hij zijn kennis in om daar de brandweer verder te professionaliseren. Hij nam examens af, was in zijn werkzame leven ook plaatsvervangend Chef Meldkamer en Operationeel Leider in de bestrijding van de coronacrisis.Huizing speelde eveneens een belangrijke rol bij de bouw van het oefencentrum in Crailo. Brandweer Gooi & Vechtstreek kreeg daardoor het eerste regionale opleidingsinstituut dat dagopleidingen organiseert. Na zijn werkzaamheden in Utrecht, werkte hij vanaf 1980 bij de brandweerregio Gooi & Vechtstreek. Gedurende 25 jaar doceerde hij aan de Brandweeracademie waar hij ook hoofddocent werd en sinds 1992 maakte hij deel uit van het bestuur van het Algemeen Brandweer Wedstrijd Comité (ABWC).“In mijn werkzame leven was ik als hoofd van alle vrijwilligers in deze regio ook verantwoordelijk voor de post Huizen. Voor mij stonden alle kazernes open. Zeventien jaar lang had ik de operationele leiding bij grote incidenten. In oktober stopte ik al met werken en kreeg toen brieven van mensen die ik altijd heb gecoacht.”“Sommigen zeiden dat ik hun toekomst heb bepaald. Nooit had ik in de gaten dat ik belangrijk ben geweest voor die mensen. Dat was shockerend om te lezen. Als coach voer je namelijk ook best wel eens scherpe gesprekken.”Tijdens de afscheidsplechtigheid sprak ook de burgemeester van Hilversum, Pieter Broertjes in zijn functie van voorzitter van de regio Gooi & Vechtstreek. Vanwege Covid-19 kon er niet eerder een officieel afscheid worden gevierd. Stephan Wevers, voorzitter van de Adviescommissie Waardering en Erkenning Brandweer, zei onder andere: “Zeg je Gooi & Vecht dan zeg je Joop Huizing. Hij is een begrip in binnen- en buitenland. Zijn naam is onlosmakelijk verbonden met opleiding. Hij is bestuurlijk betrokken. Zijn werk in coronatijd was topsport en hij bleef scherp. Joop Huizing is buitengewoon verdienstelijk geweest.”Eerlijk boek“Toen ik anderhalf jaar terug mijn ontslag aankondigde, dacht ik: ‘Wat zitten er veel verhalen in mijn hoofd.’ Ik besprak dat met mijn werkgever, regionaal commandant John van der Zwan. Hij zei dat ik misschien maar een boek moest schrijven.” “Dat boek maakte ik samen met Maarten Steinkamp, schrijver en vrijwilliger bij de brandweer. Het werd afgelopen vrijdag gepresenteerd. De titel luidt: Een leven vol vuur.”“Het schrijven deed me goed. Het werk dat ik heb gedaan, is nu ook zichtbaar geworden voor mijn kinderen. Mijn hele leven staat erin, ook de kwetsbare momenten. Uit het hele land ontvang ik verzoeken om het boek toe te sturen.”“Voor het boek werden ook collega’s geïnterviewd over hoe zij die tijd hebben ervaren. Niet alles was positief. Het is geen boek van ‘Wat was Joop een goede man’. Hun verhalen zijn niet gecorrigeerd; het moest een eerlijk verhaal worden.”CoronaHuizing zou gaan afbouwen richting zijn pensioen, maar toen kwam de corona-uitbraak. Over zijn werk als operationeel leider in Flevoland en de Gooi & Vechtstreek tijdens de coronacrisis, vertelt hij: “Corona was onbekend. Wanneer er zoiets ernstigs gebeurt waarbij de gezondheid in het geding is, vervalt de bevoegdheid van de burgemeester.”Er moesten noodverordeningen worden opgesteld. Zo sloot bijvoorbeeld in Huizen, uit veiligheidsoverweging, de camperplaats. Je bent dag en nacht bezig en maakt alle ellende mee. Trouwerijen konden niet doorgaan. Het was een heel complex en langdurig proces. Maatregelen werden uitgevoerd vanuit wettelijke verantwoordelijkheid. Dit werk heb ik lange tijd gedaan.”Kruis van Verdienste“De status van het Kruis van Verdienste voor alle veiligheidsregio’s is in de Staatscourant vastgelegd. Daarmee heeft het kruis een bijzondere status gekregen. Wanneer het kruis wordt aangevraagd, moet de aanvraag goed onderbouwd zijn.”“Dat ik het kruis zou krijgen, zag ik echt niet aankomen. Ik was erdoor geraakt. Alles kwam bij elkaar. Er werden mooie woorden en bedankjes uitgesproken. Dat was leuk om te horen. Het verhaal dat erachter zat, is verteld. Ik ben op dit moment nog de enige in Nederland die het Kruis van Verdienste in goud heeft gekregen. Daar ben ik erg trots op.”Niets hoeft meerNu hij met pensioen is, hoeft Joop Huizing niets meer. Dat wil niet zeggen dat hij achter de geraniums gaat zitten. Nog steeds geeft hij enkele dagen per week les en werkt hij als coach bij de brandweeracademie. Binnenkort geeft hij in Duitsland een training aan de Belgische brandweer. Huizing verleent ook medewerking aan de coachingsdagen en gaat alleen ergens heen wanneer hij dat zelf leuk vindt. “Ik houd me bezig met waar ik goed in ben en veel passie voor heb. Verder heb ik een boot liggen in de Huizer haven en heb ik nu meer tijd voor mijn kinderen en kleinkinderen. Ook ga ik genieten van mijn rust….
Bron: De Scheveninger